Verslag 24 Bolivia: Sucre, Potosi en Uyuni

Wist u dat er:

–             in Sucre 5000 dinosaurusvoetstappen staan in een helling?

–             In Potosi's zilvermijn naar schatting 7 miljoen mensen zijn omgekomen?

–             Bij Uyuni een zoutvlakte ligt van 12000 vierkante kilometer?

–             tussen Uyuni en Tupiza de ALLERMOOISTE JEEPTOCHT te maken is?

–             Anne en Maarten (België) geen foto's maken maar “foto's trekken”?

SUCRE:

In Sucre hadden we een labyrinth-hostel met een kamer op de 2e verdieping waarbij je 15 hoekjes om moest om bij je kamer te komen. In deze witte stad hebben we op zaterdag door de stad gewandeld en daar kwamen we in het park opnieuw de Belgen Anne en Maarten tegen. Daarna hebben we op de markt een heerlijke fruit-yoghurt-muesli salade genomen voor 60 eurocent. Hans is nog even langs de begraafplaats gelopen die opvalt door zijn grote mausolea voor o.a. rijke families uit Potosi.  Het was er erg druk met allemaal families die verse bloemen in de vensters zetten voor het in een lange muur bijgezette lichaam van hun naasten. Er liepen daarom ook veel jongeren met ladders rond om die bloemen ook op de 3e verdieping te kunnen plaatsen.

Zondag zijn we met een busje naar de markt in Tarabuca gegaan, welke bekend is om zijn klederdracht en handwerken. Er was een toeristisch deel rond de Plaza en een lokaal deel twee blokken verderop.  Daar kwamen de vrachtwagens aan met mensen en goederen uit de verschillende dorpjes uit de wijde omtrek.  Op de markt heb ik veel foto's van klederdracht gemaakt.

Maandag hebben we voor 3 Soles (30 eurocent) een bus genomen naar het 10km verderop gelegen Dinosauruspark, 3 Soles met zijn tweeën wel te verstaan. Dat park is aangelegd naast een cementgroeve waar op een vrijwel verticale helling 5000 voetsporen van 13 verschillende dinosaurussen te zien zijn. In het museum   hebben we een video bekeken en de dinosaurussen op ware grootte gezien. Terug in de stad hebben we een wandeling gemaakt naar het uitzichtpunt bij het Santa Clara klooster en vervolgens hebben we het Museo de Etnografia y Folklore bezocht met o.a. Prachtig verlichte maskers.  In het hostel hoorden we dat er wegblokkades waren waardoor o.a. de wegen naar Potosi waren geblokkeerd. Zouden we de volgende dag wel verder kunnen reizen?

Op dinsdag hebben we samen met twee oudere Fransen een taxi naar het busstation genomen, maar daar was het onzeker of er wel een bus zou vertrekken. Opnieuw een taxi naar de wegblokkade richting Potosi genomen en daar met de Fransen 2km langs de blokkade gelopen en daar met zijn vieren een taxi naar Potosi genomen. Dat duurde 2,5 uur (160km) en kostte 4 euro p.p.

POTOSI:

In Potosi (4070 meter) vonden we een leuke hostel Maria Victoria en wie kwamen we daar weer tegen voor de 5e keer deze reis? Jawel Anne en Maarten uit Antwerpen.

Ik heb een mijntoer afgesproken met het hostel en Maarten bij een ander reisbureau, en wie zat er weer in de zelfde auto naar de mijn: Maarten!

Nadat we wat cadeautjes (frisdrank, cocabladeren, sigaretten) hadden gekocht voor de mijnwerkers en ons hadden omgekleed inclusief laarzen, helm en mijnlamp, reden we samen met twee Brazilianen en een Engelse richting de mijn.  In de mijn liepen we in het begin tussen de rails door het water en moesten voortdurend bukken om niet je hoofd te stoten. We ontmoetten een mijnwerker wiens wangen bol stonden van het coca kauwen na 12 uur non-stop werken. Verderop mochten we helpen met het trekken/duwen van een gevuld mijnkarretje. Op sommige stukken moesten we met ladders omlaag/omhoog en was het stofgehalte zo hoog dat je een zakdoek voor je mond moest houden.  Alleen door je neus ademhalen is onmogelijk omdat je hier op 4200 meter hoogte zo wie zo al zuurstof tekort komt. Ook hebben we bij een mijngod/duivel sterke drank gedronken en natuurlijke niet Pachamama (moeder aarde) vergeten te trakteren op een slokje. Na 2 uur waren we weer terug uit de mijnen met meer begrip voor de armzalige werkomstandigheden. Sinds het ontdekken van de zilvermijn in de 16e eeuw zijn er naar schatting 7 miljoen mijnwerkers omgekomen door ongelukken en vooral door stoflongen. De gemiddelde levensverwachting van een mijnwerker was ongeveer 15 jaar werken in de mijnen.

Op woensdag hebben we het Casa de la Moneda (muntmuseum) bezocht en een wandeling door het leuke stadje met smalle straatjes gemaakt. Hans heeft 's middags nog een uitgebreide rondleiding gekregen in Museo & Convento Santa Teresa.  Alle jonge kloosterlingen kregen een soort “bruidsschat” mee van hun ouders en al die rijkdommen waren uitgestald in de fraai gerestaureerde kamers en zalen. Daaronder een keuken, refter, twee kloostergangen, een kerk, begraafkamer, en vele andere met fraaie kunstwerken uitgeruste zalen. 's Avonds zijn we met zijn vieren naar een film over een mijnwerker uit Potosi gegaan, maar dat viel wat tegen.  Op donderdag zijn we met zijn vieren met de bus naar Uyuni gereisd waar we een prima hostel (“hotel Avenida”) hebben gevonden en een vijftal reisbureautjes bezocht hebben om een 4 daagse toer te boeken over de Uyuni zoutvlakten naar Tupiza. Omdat we met zijn vieren waren konden we een vuist maken en hebben uiteindelijk afgedongen tot 105 euro p.p. Inclusief onze chauffeur/gids/kok Lino, 7 persoons- Toyota jeep, voedsel en 3 nachten een hostel.

Renee en Hans hebben allebei een trui gekocht en Hans een extra muts omdat de nachten boven de 4500m hoogte erg koud kunnen zijn.

VIERDAAGSE JEEPTOCHT OVER DE SALAR DE UYUNI NAAR TUPIZA:

Op vrijdagochtend maakten we kennis met de Franse Charlotte en David die als nummer 5 en 6 in de Toyota meerijden tot halverwege de 3e dag nl. de grens van Chili. Onze chauffeur heet Lino, een 49-jarige vader van 3 kinderen. Alle rugzakken en de benzinevaten gingen op de imperiaal met een groot zeil erover heen tegen het alom aanwezige stof.  De reis begon met een bezoek aan het Cementerio de Trenes, de rustplaats van de oude stoomlocomotieven uit de tijd dat er volop delfstoffen vervoerd moesten worden vanuit de mijnen. Daarna kunnen we in Colchani (20km ten noorden van Uyuni) de eerste van zoutblokken vervaardigde huizen bewonderen en souvenirs van zout kopen.  Daar vind ook de zoutwinning plaats waarvan de kleine zoutpiramides getuigen zijn. Ook zien we CO2 opborrelen door kleine openingen in de zoutlaag (ojos de sal). We rijden in totaal ruim 50 km westelijk over de 12.000 km2 grote Salar de Uyuni en lunchen bij het zouthotel midden op de vlakte. Onder de 2m zout ligt een onwaarschijnlijke hoeveelheid Lithium van 30m diep. Lino maakt speelse foto's van ons met de zoutvlakte als achtergrond. We rijden door naar het Isla Incahuasi, een eiland met cactussen midden in de zoutvlakte.  Daar wandelen we een uurtje rond en zien nog twee lama's.  We rijden vervolgens 20 km zuidelijk en slapen 's avonds in een zouthotel, waarbij zelfs de bedden in de slaapzaal van zoutblokken waren gemaakt. De kou viel gelukkig erg mee. Daar ontmoette we ook een Nederlands echtpaar uit Den Haag die met 3 Letten in de jeep zaten. Die Letten hadden elke dag wel iets te vieren, hetgeen gepaard ging met sterke drank en luid gezang.

Op dag 2 viel de zonsopkomst om 6u wat tegen. We vertrokken na het ontbijt om 8 uur richting de verschillend gekleurde lagunas met flamingo's die allemaal boven de 4000m liggen en vol zitten met mineralen als sodium, magnesium en borax. Gestadig reden we omhoog door de dorre woestenij door opvallend kilometers brede valleien. We zitten nu op de Boliviaanse Altiplano (hoogvlakte)  Daar genieten we aan een lagune van een heerlijke lunch en zien vervolgens de rotsformatie Arbol de Piedra. Laguna Colorado (4278m) is door de algen en plankton fel rood gekleurd en deze dienen o.a. als voedsel voor de vele flamingo's. Onze hostel lag op 4300m en had geen douche. We sliepen  in een slaapzaal en de maaltijd was alleen deze avond karig (soep, aardappelpuree met worstjes en een flesje rode wijn). Alle andere desavoueren, almuerzos en cenas waren prima verzorgd door de hostels en door onze Lino.

Op dag 3 stonden we om 4.45u op en reden om 5u weg via een 5000 met hoge pas naar de geisers (4800m). Er staan geen hekjes om de geisers, waardoor je er prachtig vlakbij kunt komen en tussendoor kunt lopen.  Daarna hebben we bij een lagune met een warmwaterbron allemaal heerlijk gebadderd en dat is wel lekker wanneer je twee nachten niet gedoucht hebt.  Na het ontbijt zijn we naar de Laguna Verte  gereden maar die was nog nauwelijks groen, omdat het nog windstil was, waardoor je echter wel mooi een weerspiegeling ziet van de vulkaan aan de overkant van het meer. Vervolgens hebben we Charlotte en David naar de grens met Chili gebracht, alwaar ze tegelijkertijd met de Hagenezen de bus naar San Pedro de Attacamba hebben genomen.  Wij hebben ook een voetje op Chileense bodem gezet. We zijn daarna teruggereden naar de Laguna Verde en die had nu wel de bekende groene kleur. Zeker in vergelijking met de Laguna Blanco die ernaast lag. De gehele dag hebben we tussen de 4200 en 4900 meter gereden. We kwamen o.a. langs de rotsformaties van Dali.  Daarbij hebben we veel lagunes gezien met weer veel flamingo's en ook een lagune waar borax werd gewonnen. We hebben geluncht op een prachtige plek bij een riviertje, eigenlijk het eerste zoete water dat we weer tegen zijn gekomen.  Naast de vele vicuna's komen we nu steeds meer lama's tegen. We zien nu prachtige bergketens met veel kleuren door alle mineralen die er in zitten. We lopen een half uur rond door een verlaten mijnstadje (spookstad).  Door de vele ongelukken in de mijn werd dit stadje verlaten. 's Avonds sliepen we weer in een slaapzaal in een eenvoudige hostel in een klein dorpje.

Op dag vier vertrekken we om 8 uur voor de laatste 200 km richting Tupiza Lino zet per ongeluk de blower aan en we worden verrast met een reusachtige stofwolk in de auto.  We hebben al drie dagen geen asfalt meer gezien en ook dit laatste traject is weer reuze stoffig, waarbij we telkens de ramen openen en sluiten. Op de gehele dag zijn we ongeveer 5 jeeps tegengekomen.  Lino stopt regelmatig voor een fotomoment en Hans filmt ook nog vanuit het open raam. We hebben ontzettend veel vicuna's gezien en  ook veel lama's en twee condors! De route is indrukwekkend mooi en we worden om de paar minuten verrast door nieuwe vergezichten, rivierbeddingen, uitgesleten dalen, prachtig geërodeerde rotsformaties in alle kleuren van de regenboog.  Hans heeft ruim 600 filmpjes en foto “getrokken” zoals de Belgen dat noemen.  We hebben heerlijk geluncht met tonijn, rijst, komkommer, tomaat, champignons, mais en cola. Als toetje aten we een ananas die helaas al aan het fermenteren was.  De laatste 2 uurtjes waren waanzinnig fraai. Wederom prachtige vergezichten en kleurrijke bergformaties. Om 3 uur kwamen we aan in Tupiza waar we onze chauffeur/gids/kok Lino met een forse tip bedankte voor deze FRAAISTE JEEPTOCHT OOIT! 

DE FOTO´S SPREKEN VOOR ZICH!