Verslag 25 Bolivia: Tupiza

Een tandartsbezoek in Bolivia.........je kop stoten tegen een deurkozijn .............2 dagen achtereen paardrijden tot bloedens toe........Ja we zijn in Tupiza aangekomen, blijkbaar een ideale plaats voor kies-, hoofd- en zadelpijn.

Samen met Maarten heb ik het gezellige “hostel Tupiza” uitgezocht (5,50 euro per kamer) met een leuk centraal pleintje met zitjes en een boom, een keuken en schone douches en toiletruimtes. En een aantal lage deurkozijnen van 1.70m hoogte waar ik al 6 keer mijn kop tegen heb gestoten! Daar hebben we dus maar een toiletpapiertje aan gehangen ter waarschuwing.

De eerste avond bestelden in restaurant Tupiza geheel fonetisch Two Pizza's. Hans was vergeten dat olijfen niet altijd pitloos zijn en toen hij goed doorbeet hoorde iedereen 'krak' en vloog er een stuk van zijn kies af. Op zoek naar een tandarts dus 's avonds om 21u en gelukkig was er eentje net aan het sluiten en die was wel bereid even naar de schade te kijken. Renee haalde Anne op die het een en ander vanuit het Spaans kon vertalen en zo lag Hans daarna op de tandartsstoel met boven zijn mond de bekende boormachines, wattenproppen, afzuigapparatuur, kunstharsen met UV-licht, enz. De tandarts kwam handen te kort om zonder assistente alle handelingen uit te voeren maar slaagde er toch in om netjes 3 lagen kunsthars aan te brengen en zo werd de kies keurig hersteld. Hans was blij met het snelle resultaat en vooral ook met de rekening van 10 euro.

De volgende dag was een rustdag en werd gebruikt om een paardentrektocht te bespreken, nl. twee dagen incl. eten en 1 nacht slapen voor 40 euro. Renee gaf er heel verstandig de voorkeur aan om thuis te lezen. Omdat Maarten nog nooit paard had gereden hebben we nog even geoefend op de balustrade van ons balkon (zie foto). We vertrokken met een busje naar de paardenwei en kregen daar een leren hoed, leren beenbeschermers en een paard. We begonnen om 11u stapvoets over een weg langs het spoor en kwamen al snel in een Wildwest vallei met allemaal rode en witte puntige rotsformaties.  Vervolgens werden we met draf op de proef gesteld en dat kostte al heel wat meer moeite om het juiste ritme en de cadans te vinden.  Lastig werd het wanneer je een foto of filmpje wilde maken en het paard voor je begon ineens in draf er vandoor te gaan, want dan wist je dat jouw paard daar achteraan zou gaan. Ik heb toch wel minstens 1 hand aan de teugels en 1 hand aan de zadelknop nodig om te kunnen blijven zitten! Canion del Duende was het eerste hoogtepunt, nl. een nauwe doorgang waaarachter een prachtige canyon lag. Daar hebben we een half uurtje doorheen gewandeld. De tocht ging verder over de weg langs steile wanden en een brede vallei en zo kwamen we bij een prachtige picknickplaats aan om te lunchen. Na de lunch werden we naast draf ook op de proef gesteld met galop en gelukkig kon Anne ons wat tips geven om de positie op het paard te verstevigen. We gallopeerden door wat dorpjes en kwamen om 16.30u aan in ons hostel in een dorpje dat een kerk had met een steile rotswand als achtergrond (gelijkend op Petra in Jordanie). Na een royaal dinner, wat kaarten en Yatzee gingen we op tijd naar bed, waarbij er opvallend veel vliegen in de kamer waren. Maar wat wil je ook in een paardenomgeving! 

Op de 2e dag hebben we ook ruim 4,5 uur op het paard gezeten, veel riviertjes doorkruist en vooral 's ochtends ging dat in een hoog tempo met draf en galop, waardoor mijn rug het al aardig begon te begeven.  Ik heb de teugels toen maar even aangehaald om te voorkomen dat ik er vanaf zou vallen. Na een rustpauze en lunch kwamen we bij La Torre aan, een rode rotsformatie als fallussymbool. Daar hebben we wat ludieke foto's gemaakt. Na 2 dagen 2x 21km kwamen we gesloopt terug bij de paardenwei. Kreunend en steunend namen we het busje naar huis, waar Renee ons geheel fit met een kopje thee wist te ontvangen.  Hans had het bloed letterlijk in zijn broek staan en het lijkt meer dan een week te duren voordat die wondjes genezen zullen zijn. Maarten, Anne en Hans waren blij met een extra kussen in de stoel.

Na nog een rustdag hebben we met zijn vieren een wandeling gemaakt naar La Cruz, een kruis bovenop een berg 300m boven Tupiza. De dag erna hebben we in een 6 persoons taxi onze reis vervolgd naar Villazon aan de grens met Argentinie. Hans moest telkens van bil om de gevolgen van de paardentocht te ontzien.