Deel 7: Rio Tranquillo, Cochrane, Caleta Tortel (Marmerkathedralen, emoties, dode houthakkers)

Wel eens gehoord van Marmerkathedralen en aardverschuivingen die nieuwe meren doen ontstaan, jankend een museum uitgelopen, of een eiland bezocht met een begraafplaats van overleden houthakkers omdat de baas ‘vergeten was ze met de boot op te halen’? 

We rijden vanuit Coyhaique via het plaatsje Villa Cerro Castillo naar het Lago General Carrera, het op één na grootste meer van Zuid Amerika dat omgeven is door hoge bergen met besneeuwde toppen en gletsjers.  Voor ons fraaie cabanas (huisje) vertrekken dagelijks bussen met backpackers. We maken een uitstapje met de boot naar de beroemde Marmerkathedralen, grotten en door  erosie uitgeholde rotsformaties, waarbij onze gids over een grote fantasie bleek te beschikken wanneer het gaat om het herkennen van dieren (hond en haai) en zelfs de mummie van Toetanchamon (zie foto’s). We gingen ook met de boot de grotten in en hadden zelfs een doorgang naar het meer en de toeristen met de mobieltjes boven het hoofd alsof de hoogmis in de kathedraal werd opgedragen.  De terugtocht tegen de golfen in was lekker ruig. ‘s Middags rijden we met de auto het gletsjerdal in van de Rio Exploradores.  We weten dat na 25 km  de weg is afgesloten vanwege een grote aardverschuiving van eind 2018.  De aardverschuiving was zo groot dat er een meertje is ontstaan, waardoor de weg onder water is komen te staan.  Alle toertochten worden ’s morgens over dat meertje vervoerd en ’s middags idem weer retour, met dus aan beide kanten van het meer de auto’s die wachten.  Wij maakten een rondtocht over het meertje, tussen de afstervende bomen door die allerlei fraaie herfstkleuren vertoonden. 

De dag erna vertrekken we naar een prachtig hostel met uitzicht over Cochrane. We bezoeken Nationaal Park Patagonie, gesticht door Douglas Tompkins, die tijdens een trektocht met zijn echtgenote deze prachtige vallei op waarde wist te schatten. Hij kocht alle grond op, verwijderde het prikkeldraad van de 30 veehouders en inmiddels is er ook een museum, restaurant en lodge en helaas ook zijn graf (na een kajak-ongelukje in een koud meer).  Onderweg kwamen we de eerste lama’s (guanacos) al tegen. Bij het museum graasden er tientallen, waardoor je je in een soort Jurasic Park waande.  Het museum was adembenemend met vier aparte zalen waarin verschillende natuurhistorische zaken werden belicht.  Overal tikten realtime-tickers om aan te geven hoe snel het aantal mensen op de wereld, de CO2-uitstoot, de ontbossing, enz. stijgt.  Op de achtergrond klinkt treurige klassieke muziek.  Prachtige foto’s van  dieren, steppen, rivier- en berglandschappen in even fraaie houten frames dwingen je om die prachtige natuur in je armen te sluiten.  Ook de oorspronkelijke bewoners, de kolonisten en het oprukken van de welvaart, het uitputten van de grondstoffen komen uitgebreid aan bod. Tot slot kom je terecht in een 180 graden bioscoop met krachtige geluidsinstallatie waarbij Tompkins in een interview uitlegt hoe de mensheid telkens een stap voorwaarts wil doen, maar is dat ook wel verstandig wanneer je aan de rand van het ravijn aan bent gekomen, of moet je dan even een pas op de plaats maken?  De daarbij getoonde dreigende beelden van de opwarming van de aarde, natuurrampen, vervuiling, uitstervende diersoorten, enz. maken  dat je je heel klein voelt.  Wanneer je daarna weer het museum uitloopt en de lama’s om je heen ziet lopen in die prachtige vallei, dan houd ik het niet meer droog.  Overmand door emoties maken we in stilte een wandeling van 5 km door dit paradijs. Nog nooit ben ik zo onder de indruk geweest.  Heeft misschien toch iets met mijn studie te maken.  Aan het einde van de middag genieten we voor de tweede opeenvolgende dag in korte broek en blote bast op het terras van de zomerzon en het prachtige uitzicht. 

Opnieuw gaan we over onverharde wegen verder zuidwaarts en passeren de 1000e kilometer van de Carretera Austral.  Na prachtige vergezichten en rivieren die in elkaar overvloeien  komen bij lichte regen aan in Caleta Tortel.  Dit laatste stukje weg is pas in 2003 aangelegd en daarvoor was het dorp alleen per boot en vliegtuig bereikbaar.  We parkeerden de auto aan het begin van het dorp en daarna gaat het over steile trappen naar beneden naar het water en vervolgens nog 2 km (40 minuten) over houten wandelpaden (vaak boven het water) naar ons hostel. We hebben nog nooit over zoveel hout gewandeld!  

De dag daarna is het weer droog met een zuinig zonnetje en maken we een prachtige wandeling over drassige gronden naar een aantal uitkijkpunten over de rivier Delta van de Rio Baker, watervallen en Caleta Tortel zelf.   Daarna maken we een  boottocht naar het Isla de los Muertos, met daarop de graven van een dertigtal houthakkers die in de winter van 1906 vermoedelijk door gebrek aan proviand en ziekten zijn omgekomen, omdat de beloofde boot van hun bedrijf deze groep van 200 houthakkers nooit meer is komen ophalen (mogelijk om salaris niet uit te hoeven  betalen). 

Vanuit Tortel rijden we weer terug naar Puerto Bertrand (één nacht) aan het Lago Bertrand, bekend van forelvissen, kajakken en raften op de Rio Baker.  Het blijft mooi weer en via Puerto Guadal rijden we langs het Lago General Carrera de volgende dag de 120km naar Chile Chico.  De weg is vaak smal, en slingert rond de inhammen van het meer, vaak door rotsen heen gehakt om uiteindelijk het 5000 personen tellende stadje Chile Chico te bereiken. We hebben opnieuw een fraaie kamer met op het grasveld een tiental tenten van backpackers die je overigens overal ook ziet liften. Vanwege het verhoogd risico op lekke banden moeten we helaas vaak “nee” verkopen. We lopen een rondje door de stad, langs de haven, boulevard en een uitzichtpunten en genieten van de heerlijke 25 graden.