Verslag 23 Bolivia: Samaipata

In Samaipata komen we op deze trip voor de derde keer in ons hostel de Duitse wereldreizigers Thomas en Caroline tegen. Blijkbaar hebben we dezelfde smaak voor (goedkope) hostels en dit keer brengen we een paar gezellige dagen met ze door. Na 2 jaar reizen verlangen ze terug naar huis. Wij hebben dat gevoel na vier maanden absoluut nog niet. We verlangen al weer naar de volgende hoogtepunten (Sucre op 2750m en Potosi op 4070m).

Samaipata is een liefelijk dorpje ten zuidwesten van Santa Cruz op 1650m hoogte met een stuk of acht hostels en restaurantjes, de helft verharde en de andere helft onverharde wegen. Het klimaat is er heerlijk met temperaturen van rond de 24 graden in de schaduw. De eerste avond hebben we een zware regenbui gehad, eigenlijk de eerste in deze vier maanden. Op dag 2 hebben we de taxi naar de pre Inca ruïnes El Fuerte genomen.  Er was een enorme rots bovenop een heuvel te zien, met daarin allemaal kanaaltjes, trapjes, uitsparingen, enz. uitgehakt. Er omheen waren restanten van huizen. We zijn in twee uur de 10 kilometer terug gewandeld naar Samaipata.  Terug in onze hostel kwamen we Thomas (36j) en Caroline (27j) uit Duitsland tegen, die we ook al op Galapagos en Arequipa in ons hostel tegen zijn gekomen. Blijkbaar hebben we dezelfde smaak voor (goedkope) hostels. Op dag 3 hebben we lekker gelezen en op dinsdag 8 november hebben we een wandeling gemaakt door een fraai villapark  naar El Pueblito, 2 km wandelen omhoog op een heuvel boven Samaipata. Het is een hotel dat als een soort dorpje is neergezet met een heus kerkje, winkeltjes, zwembadje, speeltuintje, alles bij elkaar heel sfeervol aangekleed met diverse beschilderde attributen. Daarna zijn we over een bergkam naar de andere kant van Samaipata gewandeld, met vlak bij het centrum nog een uitzichtpunt. Woensdag hebben we met zijn  vieren en onze gids Erwin in een jeep een tour gemaakt naar het nationale park Amboro. Daarbij wandelden wij eerst ruim een uur omhoog waarbij we een prachtig uitzicht kregen over de ruige bergketen.  Daarna ruim een uur afgedaald en geluncht bij een riviertje waarin veel kikkervisjes zwommen.  Daarna hebben we op blote voeten  ruim twee uur door een rivier met rood zand gewandeld waarna we bij de watervallen van Cuevas gezwommen hebben. Daar waren ook een twintig jongelui in het water een soort rugby aan het spelen en ook volleybal waarbij je bij een fout gestraft werd met een douche onder de harde straal van de waterval.  Terug in Samaipata hebben we met zijn vijven  gezellig een biertje gedronken en ’s avonds hebben we met zijn vieren gegeten. Op donderdag 10 november ben ik ’s middags met Thomas naar de plaatselijke dierenopvang  gewandeld, waar ook apen los liepen en we verder schildpadden, ratten, papegaaien, miereneters, een jaguar en een wildzwijn gezien hebben. De apen klommen bovenop Thomas. Ook deze avond hebben we weer gezellig met zijn vieren rondgebracht. Thomas en Caroline hebben inmiddels bijna 2 jaar gereisd en verheugen zich op hun terugreis naar Duitsland over 6 dagen. We zijn benieuwd in wat voor een baan ze daar terecht zullen komen (Thomas is qua opleiding mecanicien maar was de laatste 10 jaren vooral  snowboard en surfinstructeur/manager;  Caroline heeft net een opleiding voor research in de sportwereld voltooid). Na 2 jaar reizen verlangen ze toch wel naar een eigen stekje en hopen ze iets moois op te kunnen bouwen. Vrijdagochtend hebben we ze uitgezwaaid en ’s avonds hebben we zelf , na 6 heerlijke dagen in Samaipata, de nachtbus naar Sucre genomen.