Verslag 37 San Blas 5 dagen met catamaran

Met een catamaran in 5 dagen van Panama naar Colombia

De San Blas eilanden: paradijs op aarde met witte palmboomstranden

Renee’s verjaardag gevierd met lolly’s in plaats van taart

Gestrand in Capurgana vanwege bommelding FARC

In Puerto Lindo sliepen we opnieuw met airco in een hostel vlak bij het strand. We stonden zondag 26 februari om 6.15 uur op zodat we om 7 uur op de steiger een bootje naar de catamaran “Santana” konden nemen.  Iedereen had zijn kleine rugzak ingepakt met de hoogstnodige spullen, waardoor alle backpacks in het vooronder konden worden opgeborgen. Daarna werden we alle zeventien verwelkomd door de Duitse captain Gisbert en zijn Colombiaanse scheepsmaat Luis.   Deze catamaran is ongeveer 15 meter lang en 7 meter breed, dus anderhalf keer zo een groot oppervlak als ons eigen woonhuis in Ede!  Renee en ik kregen een prima tweepersoons bed in de hoofdkajuit (10 man, waaronder twee Denen, twee Noren, drie Amerikanen en een Ier). De 3 Zwitsers gingen voorin de linker drijver en de 2 Ieren, een Amerikaan en een Canadees voorin de rechter drijver.  De kapitein en Luis sliepen in de keuken (linker drijver) en de rest van de rechter drijver bestond uit twee toiletten en een wastafel.  Je kon 1x per dag  buiten douchen met een tuinslang en iedereen hielp een keertje mee met de afwas.

We voeren de eerste dag in ruim 7 uur op de motor tegen de wind en golven in naar de San Blas eilanden. Dit is een groep van ruim 300 eilandjes waarvan de meesten niet groter zijn dan een voetbalveld.  We ankerden tussen 10 andere boten bij vier prachtige kleine eilandjes, waarvan 1 heel kleintje met maar twee palmbomen erop, en eentje bewoond door slechts één familie.  Het snorkelen was er redelijk, maar je spotte niet meer dan 10 vissoorten. Er waren voldoende snorkel spullen en een kano en een roeiboot aan boord om te gebruiken.

Het eten was voortreffelijk geregeld met ’s morgens brood en tussen de middag en ’s avonds een gevarieerde warme maaltijd.  Opvallend daarbij was dat de restjes altijd weer gebruikt werden in de volgende maaltijd. Zo kwam je de rijst, macaroni of spaghetti altijd wel weer tegen in de salade van de volgende dag.  Er kwam pas nieuw brood op tafel wanneer ook de kapjes waren opgegeten. De gulzige opscheppers werden door de kapitein indirect aangesproken op hun asociale gedrag.  Na elke maaltijd werd er eerst in een sopje met zeewater afgewassen,  daarna met zout water gespoeld en tot slot met zoet water.

Vanaf de 2^e dag voeren we dagelijks 5 uur op de motor en half zeil en legden dan rond 15u aan bij een volgende eilandgroep.  Op dag 2 ankerden we bij twee fraaie eilandjes met hagelwitte palmboomstrandjes  en een groot deel van de groep ging ’s avonds daar naar het kampvuur. Het snorkelen was zeer matig vanwege het woelige water en dus slechte zicht.  We kregen bezoek van Kuna-vrouwtjes in een kanootje die hun telefoon op wilden laden!  Anderen kwamen hun koopwaar (kilt lappen en pols-/enkelbandjes) aanbieden.  Op 500m afstand hoorde je de golven kapot slaan op het rif, waarop ook een schipswrak lag dat meer dan 10 jaar geleden hier op het rif is gevaren.

Op dag 3 was het snorkelen ook weer matig, veel zeegras en weinig koraal en weinig vissen.  De kapitein had hier vorig jaar een krokodil gespot, maar dat weerhield niemand van een frisse duik. Het doorspoelen van het toilet met zeewater vereiste veel gevoel voor het enerzijds wegzuigen van de inhoud, daarna een knopje omzetten, en vervolgens het weer opzuigen van vers zeewater.  De wastafel daarnaast kende wel zoetwater om je tanden te spoelen, maar dit was geen drinkwater.

Op dag 4 ankerden we op ongeveer 1 km afstand van een Kuna dorpje. De bagage ging met het roeibootje aan land, zodat we met droge kleren (dames met bedekte schouders) naar het dorp konden lopen. Naast een stenen kerkje en schoolgebouw bestond het dorpje vooral uit eenvoudige bamboe huisjes met daken van palmbladeren.  We hebben daar een drankje gedronken en lekker op de pier gezeten en deze zeer kleine mensjes (ongeveer 1,5m) geobserveerd.  Bij terugkomst bleek een snorkel  uit de boot te zijn gejat. Dit werd door de eigenaar gemeld aan het dorpshoofd die de volgende ochtend om 7u keurig de gestolen spullen terug kwam brengen met de melding dat de twee kinderen een week taakstraf krijgen.  In het water dreven twee “Portugees Man of War”, een zeer giftige kwallensoort. Overdag werd er vooral gelezen en in de zon gelegen/gezeten waarbij de meeste mensen zich meerdere malen in moesten smeren. ’s Avonds was vooral het kaartspel favoriet.

Op dag 5 hebben we een groep van ongeveer 10 dolfijnen gezien die naast en vlak voor onze catamaran hun kunsten vertoonden. Iedereen maakte vanzelfsprekend veel foto’s en filmpjes van deze dieren.  We kwamen rond 14.00u in Sapzurro aan. Iiedereen legde zijn spullen op het dek. Toen kregen we echter te horen dat we niet meteen door konden naar Capurgana, omdat er een bom van de FARC was gevonden  bij het vliegveld aldaar, en daarom was al het verkeer rondom Capurgana stilgelegd.  We zijn toen maar even in Sapzurro aan land gegaan. Daar hebben we ons ruim een half uur moeten verbijten om een internetverbinding te krijgen maar gelukkig konden we toen aan de e-mails zien dat de “operatie van pa geslaagd” was en dat was een hele opluchting voor ons.  We waren rond 17u weer terug op de boot. Vooral de Canadees had haast om een vlucht te halen vanuit Cartagena en die zwiepte de groep op om meteen met de boot mee te gaan naar Capurgana om daar voor 18u nog een stempel in het paspoort op te halen.   Om 17.55u waren we bij de stempelpost. Vervolgens gingen we weer terug naar de boot en toen wilden de 3 Ieren en de Canadees en Amerikaanse Meredith meteen terug naar Capurgana met hun bagage zodat ze de volgende ochtend meteen zouden kunnen doorreizen. Toen bleek echter de backpack van Meredith kwijt te zijn (gestolen?) en moest ze weer van het bootje af.  Toen de overige 10 opvarenden hun backpack checkten bleek er eentje over te blijven. De Ier had in zijn haast de backpack van Meredith meegenomen en vanwege de donkerte konden wij niet meer naar Capurgana.  Onze kapitein bood ons aan te blijven slapen op de boot en regelde ook een warme maaltijd. ’s Avonds hebben we met de overgebleven 12 personen de verjaardag van Renee alvast gevierd. In Nederland was ze immers al jarig en bij gebrek aan cake (in Sapzurro was niets te krijgen) was een lolly als toetje een prima vervanger. Het “Happy Birthday” werd in 3 talen gezongen en zo werd het nog heel gezellig op deze avond.

Op dag 6 hebben we vroeg ontbeten omdat om 7u het bootje zou komen om ons naar Capurgana te brengen, waar om half acht de boot naar Turbo zou vertrekken.  Om 7.30u kregen we opnieuw te horen dat er geen vervoer mogelijk was, dus zijn we maar weer gaan kaarten.  Komt er dan nooit een einde aan deze prachtige cruise?  De beide Denen en Noren en Meredith besloten dan maar met volle bepakking te gaan lopen ondanks waarschuwingen voor de FARC.  Meredith liet de backpack van de Ier op de boot achter. Om 9u konden wij samen met de 3 Zwitsers en die extra backpack wel met een bootje mee en kwamen daar tegelijkertijd met de wandelaars aan.  Samen met de Zwitser Urs vond Hans een prima kamer in hostel “Los Delfines” met douche, balkon, fan, airo en tv voor maar 9 dollar per nacht. En met, ook niet onbelangrijk, een noodaggregator om voor stroom te zorgen, want die valt hier elke dag een stuk of drie keer uit.  Helaas kunnen we hier geen Wifi internet vinden.

Capurgana is een leuk klein plaatsje met enkele straatjes, veel hostels en hotels, en in het centrum een voetbalveld met aansluitend de landingsbaan van het vliegveld.  Maar slechts vier van onze reizigers slaagden er in om vandaag een boot naar Turbo te nemen.   We hebben ’s middags een cadeautje voor Renee gekocht en lekker aan het strand gelegen en gesnorkeld: Eindelijk weer grote vissen en een stuk of 10 vissoorten.  Op 100m afstand sloegen de golven met veel lawaai kapot op het rif. Tijdens het eten kwamen we ’s avonds de Noren en  Zwitsers weer tegen die ook bij ons in het hostel zitten. Iedereen wil zaterdag doorreizen, maar Renee en ik genieten nog graag een paar dagen van dit rustieke plaatsje, dat dus alleen per vliegtuig of boot bereikbaar is, en waar de paard met wagen en de fiets het straatbeeld domineert.