Verslag 12 Ecuador: Galapagos eilanden cruise

Op zondag 27 augustus zijn we ’s morgens met de bus van Porto Ayora naar het vliegveld op het eiland Baltra vertrokken om aldaar vanaf 12.00 uur op de cruiseboot Yolita 2 aan te meren. We maakten kennis met de 7 koppige bemanning (kapitein, barman, 1 kok en keukenhulp, machinist en twee matrozen om de rubberboten te besturen, en daarnaast nog 2 gidsen). Er was een groep van 5 Amerikanen op leeftijd die een eigen gids hadden. Wij zaten in een groep met een Italiaans echtpaar van middelbare leeftijd, Katrin (Duitse) met haar Chileense vriend Derek die haar gids was tijdens een trip in Chili en daarna met haar verder is gaan reizen op haar reis van 9 maanden. Verder nog twee Duitse meisjes (o.a.Stephi) en een Duits stel en natuurlijk onze gids Washington.

Het dagprogramma stond zo ongeveer uit het volgende: ontbijtbuffet om 7 uur, om 8 uur snorkelen vanuit de 2 rubberboten en terug aan boord waar we verwelkomt werden met een klein hapje en verse juice. Daarna om 10u aan land van een van de eilanden voor een wandeling van 2 uur. Om 12 uur warme lunch en daarna vrij tot 14u. Tussen 14u en 17u snorkelen en/of een wandeling op het eiland. Daarna om 18.30u een briefing over wat we de volgende dag gaan doen en de onderwaterfoto’s van die dag bekijken en om 19u diner (soep, vis/vlees naar keuze, toetje). ’s Avonds hebben we twee avonden een film over Galapagos gekeken, wat gelezen, en gedobbeld.

Op zondag zijn we aan land gegaan in het noorden van het eiland Santa Cruz. Opvallend zijn de cactusbomen met een harde op een boom gelijkende stam zodat bijv. de schildpadden moeilijker bij de cactusbladen kunnen komen, wat vaak hun enige mogelijkheid is om aan vocht te komen. Schildpadden kunnen heel lang (1 jaar) zonder eten en drinken en daarom werden ze vroeger vaak meegenomen op boten om als voedselvoorraad te dienen. Mede hierdoor hebben tienduizenden schildpadden het leven verloren en zijn er van de 17 soorten nu nog maar 13 in leven.  Op vrijwel alle eilanden vallen de rode krabben op die over het zwarte lava lopen. Daartegenover zijn de zwarte zeeleguanen goed gecamoufleerd. Nadat ze zich hebben opgewarmd in de zon (koudbloedig) kunnen ze daarna ongeveer 10 minuten in het zeewater op zoek gaan naar algen als voedsel. Tegen die tijd zijn ze in het relatief koude zeewater (20 graden) zo sterk afgekoeld dat ze weer aan land moeten om op te warmen. Hun zwarte kleur helpt hun daarbij.  We hebben deze dag ook gesnorkeld tussen Baltra en Seymour Island om de apparatuur en wetsuits uit te proberen. Ik had al in Quito maandlenzen gekocht en dat werkt nu prima. ’s Middags  zijn we naar het eiland Santa Fe gevaren. De fregatvogels vlogen om ons heen en van zeer dichtbij kon je prachtige foto’s en films maken van deze prachtige vogel die tijdens de balts een grote rode keel op kan zetten.  Hoe mooier de rode keel hoe groter de kans op voortplanting (het principe van natuurlijke selectie door seksuele voorkeur).

Bij Santa Fe hebben we gesnorkeld tussen de zeehonden. Dat was een fantastische ervaring want je kon ze bijna aanraken en ze maakten koprollen en speelden om ons heen. Wat een belevenis! Overal waar we snorkelden kwamen we ook wel 1 of meerdere groen gekleurde  zeeschildpadden tegen die zo tam zijn dat je ze aan zou kunnen raken en je kunt gewoon om ze heen zwemmen. Wow! Daarnaast veel tropische vissen, scholen vissen, echter heel weinig koraal.  Ook zagen we enkele zeesterren, een verdwaalde kreeft en oester. Op het eiland Santa Fe hebben we vooral de geel gekleurde landleguanen bekeken. ’s Avonds zijn we over de ruwe zee naar Espanola gevaren en lag iedereen vroeg op bed omdat je toch wel last had van een lichte vorm van zeeziekte. Je was gewoon blij dat je kon gaan liggen en dat voelde je je meteen beter.

De volgende dag zijn we bij Espanola wezen snorkelen bij enkele grote rotsen voor de kust. Daar hebben we onze eerste haaien gezien, die door onze gids Washington eerst in hun grotten werden gefotografeerd en daarna naar buiten werden gestuurd, zodat wij ze ook konden zien. Op 3 meter afstand zwommen ze onder ons door! In totaal hebben we vier haaien gezien, maar ook weer een zeehond en enkele zeeschildpadden.   Daarna hebben we ruim twee en een half uur gelopen om o.a. blauwpoot Jan van Genten en albatrossen te zien. We moesten vanwege de vele zeeleguanen en zeehonden zelfs omlopen.  Je kon die Jan van Genten van zeer dichtbij fotograferen en ook hun eieren en jonkies zien in verschillende staten van ontwikkeling. Prachtig was het baltsgedrag van de albatrossen die telkens reageerden op het geluid van onze gids en dan als reactie baltsdansen lieten zien.  De golven sloegen prachtig tegen de steile kust kapot en er was ook een blaasgat waardoor de golven naar boven spoten als een soort geiser.  Daar lag ook “Galapagos airport” of te wel de startbaan voor de 3kg zware Galapagos Albatrossen die daar van de rotsen afspringen en gebruik maken van de opwaartse luchtstijging. Het snorkelen leverde ’s middags niet veel op vanwege het slechte zicht en daarop werd besloten alvast door te varen naar het eiland Floreana.  Washington was zo alert om ons te wijzen op de dolfijnen die in het donker rond de boeg van ons schip zwommen. Prachtig gezicht om ze links en rechts vanuit de zee op het schip af te zien komen en dan in een scherpe bocht voor de boeg mee te zwemmen.  We moesten we om 19u warm eten tijdens het varen en toen haakten er toch een aantal mensen af bij deze ruwe zee, waaronder Renee en ik. Ik heb de helft van mijn soep naar binnen kunnen werken maar bij de eerste hapjes van mijn vis en aardappelen kreeg ik het echt te moeilijk. Elke hap moest voorzichtig gekauwd worden en nog voorzichtiger doorgeslikt, opdat ik niet net als de Jan van Genten de net gegeten vis om moest braken (voor de jonkies).  We zijn vroeg naar bed gegaan en om 23u gingen we voor anker en toen heb ik nog lekker een film (“Forst Gump”) gekeken in de hut.

Op Floreana hebben we ’s morgens gesnorkeld (haaien, seaturtles) en daarna een wandeling gemaakt in Post Office Bay, waar we eerst twee kaarten gepost hebben in de eeuwenoude postbox. Vroeger nam het volgende schip die post weer mee, en nu doen de toeristen dat met de kaarten uit hun eigen land. Ik ben benieuwd wanneer onze ouders onze kaarten zullen ontvangen op deze wijze. Daarna zijn we afgedaald in een lavatunnel, die je hier veel aantreft. Ze ontstaan doordat de buitenkant van de lavastroom afkoelt terwijl de binnenkant doorstroomt in de ontstane tunnel. Later ontstaat daar dus een tunnel wanneer de laatste lava er doorheen is gestroomd.  Omdat het snorkelen er ’s middags ook matig was zijn we ’s middags weer naar Santa Cruz gevaren. Eerst echter nog van de boot gesprongen en rond de boot gezwommen. Tijdens het eten was er taart vanwege de 86^e verjaardag van een Amerikaanse passagier.  Die hadden overigens een eigen programma omdat ze bijv. het snorkelen niet meer zo goed konden en het wandelen allemaal met wandelstok geschiedde. ’s Avonds heb ik op mijn netbook voor iedereen de onderwaterfoto’s gekopieerd op memorysticks, memorycards en wat dies meer zij. Sommigen zijn aan land gegaan, maar wij hadden al drie dagen op Santa Cruz in Porto Ayora rondgelopen.

Op de laatste dag (donderdag) hebben we ’s morgens het Charles Darwin Center bezocht, waar o.a. schildpadeieren worden verzameld en schildpadden worden grootgebracht totdat ze na 4 jaar teruggezet kunnen worden in de natuur. Daarbij wordt goed bewaakt dat de verschillende ondersoorten niet met elkaar gekruist worden (want dan is er kans op onvruchtbaarheid) en dat ze terug worden gezet op het eiland dat behoort bij hun ondersoort.  Om 11.30u konden we onze bagage ophalen en hebben we meteen met Derek en Katrin een ticket gekocht naar het eiland Isabela. We hebben ontzettend genoten van deze cruise, echt een hoogtepunt om zo dichtbij de dieren te kunnen komen op en rond deze prachtige Galapagos  eilanden.

Lonesome George: 200 jaar zonder seks!

Van 1 subsoort reuzenschildpad is er nog maar 1 exemplaar over, gevonden in 1971 op Pinta Island en sinds maart 1972 verblijvend in het Charles Darwin Center. Zijn naam is Lonesome George (Eenzame George).  Er zijn tijdens een zoektocht geen soortgenoten van hem aangetroffen. Volgens onze reisgenoot Derek uit Chili moet het toch verschrikkelijk zijn om 200 jaar zonder seks te moeten leven!  Ze hebben twee vrouwtjes van de populatie op Wolf Volcano bij hem toegelaten. In het begin was hij zeer agressief in hun richting maar laatst hebben ze hem toch op 1 van de dames zien zitten, echter vooralsnog zonder succes. Vrouwtjes hebben seks met meerdere mannetjes en slaan dat sperma per mannetje op in aparte zakjes en dat kan jaren later gebruikt worden om hun eieren te bevruchten.  Schildpadden hebben niet zo een haast. Het manlijke geslachtorgaan zit in hun staart en hun borst is hol (concaaf) zodat het over het bolle schild van een vrouwtje past.  Een heel gedoe dus!  Mochten er toch nazaten ontstaan dan zal Lonesome George met zijn eigen nazaten moeten paren en met zijn klein en achterkleinkinderen om zodoende het ras steeds zuiverder te maken (bij ons mensen zijn dat soort praktijken strafbaar!). Of dat gaat lukken is maar de vraag. Voorlopig lijkt het erop dat Lonesome George het 200 jaar zonder seks moet doen. Een echte schilknaap dus. Wat een nachtmerrie!