Verslag 19: Hans beklimt de vulkaan Misti (5825m)

Van 3400 met 14 kg bepakking naar het basiskamp op 4600m klimmen………… ‘s nachts 5 graden in de tent en allemaal niet slapen door de hoogte (hoofdpijn)………………..om 01.00u opstaan en in ruim 8 uur naar 5825m klimmen (met sneeuw) en daar totaallos aankomen……….. vervolgens in slechts 3 uur 2425meter afdalen (Hans kotsend)………………..kortom een fantastisch maar wel bijna te zware klimervaring.

Dat ik (Hans) van uitdagingen houd, dat wist je misschien al. Dus wanneer je elke dag vanaf het dakterras in Arequipa (2275m) de 5825m hoge vulkaan “Misti” ziet liggen (zie foto rechts), dan daagt dat wel uit tot een beklimming. Ze organiseren trips van 2 dagen (euro 40 p.p.) en zo ging ik zondag 9 mei eerst naar het reisbureautje om materiaal op te halen en daarna met een jeep naar het einde van een bergweg en dus om 11u het beginpunt op 3400m.  Daar werd met volle bepakking (tent, slaapzak, matrasje, warme kleding, 5 liter water p.p., bestek, eten, enz., dus zo’n 14kg) in 4 uur tijd naar het basiskamp op 4600m gelopen. Gelukkig werd de tent van 3kg in toerbeurten gedragen met slaapmaatje Duncan (24j) uit Engeland. Daarnaast was er nog een Duits stel en een jongen uit Luxemburg (allen rond de 30j). Na het opzetten van de tenten kregen we rond 16.30u eerst een bord soep en daarna spaghetti van de twee gidsen. Na een prachtige zonsondergang koelde het zeer snel af en dus lag iedereen om 18.30u op bed.  Ik moest nog wel even aan Renee denken die lekker in Arequipo op haar dakterrasje aan het puzzelen/lezen was met daarna een warme douche en een warm bed!

Op dag 2 stonden we om 01.00 u ’s nachts op en kregen ontbijt met Cocathee (tegen de hoogteziekte). Ik kreeg niet meer dan 1 boterham naar binnen, want de hoogte veroorzaakt ook vaak misselijkheid. Om  02.00u had iedereen zijn zaklamp op zijn hoofd en was aangekleed tegen de vrieskou, want vanaf 4800m kwamen de eerste sneeuwvlokken ons al tegemoet. Gelukkig bleef het bij een paar lichte buitjes die geen consequenties hadden voor het klimmen.  Een van de gidsen liep voorop en gaf heel rustig, stapje voor stapje, het tempo aan en zette in het pikkedonker de route uit. De achterste gids hield de achterblijvers in de gaten. De route ging voor de helft over lavahellingen, waarbij je telkens met kleine stapjes moest zien te voorkomen dat je niet weer naar beneden zakte. De andere helft ging over rotspartijen waarbij vaak met handen en voeten geklommen moest worden.  Vooral het eerste uur was erg zwaar en wanneer je dan hoort dat je over een kwartiertje gaat rusten, dan duurt zo’n een kwartiertje ontzettend  lang.  Er werd alleen maar geklommen en met een vulkaanhelling van gemiddeld meer dan 30 graden was dat zeker zwaar te noemen. Er werd ongeveer om de 3 kwartier gerust en zo kwamen we om 08.30u op de rand van de vulkaan aan op 5700m en iedereen wilde graag door naar de top op 5825m. Vooral op die hoogte werd iedereen gesloopt en kwamen zwalkend, elkaar ondersteunend en soms met de handen op de knieën op de top aan.  Het uitzicht op de actieve vulkaan was prachtig maar ook de andere toppen van 6000m waren goed te zien en fraai te fotograferen. Na ruim een half uur gingen we weer naar beneden en de tocht naar het basiskamp duurde maar 1,5uur omdat we springend en glijdend en hardlopend naar beneden gingen over de hellingen met vulkaangruis. Bij elke stap glijd je dan nog een halve meter door en zo was die snelle tijd mogelijk. Het ging mij wat te hard en het werd me wat te zwaar en dus nam ik wat extra pauzes.  Ik kon echter niet voorkomen dat mijn maag zich omdraaide maar na het kotsen ging het gelukkig weer veel beter.  Na het opbreken van de tenten gingen we weer met volle bepakking verder, en ook nu weer voor een groot deel over de vulkaanas en –gruis voor de resterende 1200m daling. Een aantal keren moesten de schoenen geleegd worden en bij mij (maatje 50) kwam daar zeker een kilo lavagruis uit! Om 13u waren we terug en dus hadden we in 26u ruim 2400m geklommen en weer afgedaald. De foto’s zijn inmiddels weer geüpload in de laatste map van Arequipo.

We hoorden later van de gids dat slechts 60% van de deelnemers de top haalt. Voor ons allemaal was dit de zwaarste klim die we ooit hebben meegemaakt. Ik vond hem eigenlijk te zwaar maar het geeft natuurlijk wel een enorme kick wanneer je op bovenstaande wijze een 5825m vulkaan hebt bedwongen. Ik denk wel dat hij in de categorie “eens maar nooit weer” valt.  Toch had ik de volgende dag geen spierpijn en ook geen extra slaap nodig. Maar ja, je bent fit of je bent het niet!

We gaan dinsdagavond 11 oktober met de nachtbus naar Cuzco en zullen daar  ongetwijfeld meer dan een week blijven.