Verslag 3 Colombia

Na 1 nachtje in San Antonio del Tachira zijn we de grens naar Colombia overgestoken en hebben onze laatste Venezolaanse Bolivars omgeruild in Colombiaanse peseta’s. Na een prachtige busrit over een 3100m hoge pas met prachtige vergezichten en na 2x overstappen kwamen we in het oude stadje Giron.  Het oude gedeelte van dit in Spaanse stijl opgetrokken stadje bestaat uit allemaal witte huisjes met bruine deuren en vensters en rode daken.  Op het  Plaza was het vanwege de zondag ontzettend druk met honderden dagjesmensen. Ook ons hotel Las Nieves, de grote kerk en het gemeentehuis staan aan deze Plaza. We hebben heerlijk rondgewandeld door het stadje, gelezen op het Plaza, vanaf het balkon een Maria processie gezien met  bijbehorende muziek.

We klagen wel eens over het lawaai dat moskeeën maken, maar hier kunnen de kerkklokken en de met microfoon versterkte missen ook voor een aardige geluidsoverlast zorgen.

Vandaag zijn we met de bus verder getrokken naar San Gil en blijven daar 3 nachten om te raften en naar een aantal mooie dorpjes te wandelen in de bergachtige omgeving.

E-book

Een aardig aspect van een e-book met daarop 3000 boeken is het feit dat je eens boeken kunt lezen die je normaalgesproken niet in je boekenkast hebt staan. Laat staan dat die geschikt zijn voor een korte vakantie. Ik heb de moed opgevat om mij ten tenminste te verdiepen in enige vaderlandse literatuur, want daar is sinds de middelbare school een aardig hiaat ontstaan. Wanneer ik dan ‘Nomade’ van Ayaan Hirsi Ali lees dan begrijp ik dat haar achtergrond van een gedwongen nomadenbestaan. Haar door oorlog geteisterdemoederland Somalië ontvlucht, in Kenia en Saoedi Arabie gewoond hebbend, heeft haar uiteindelijk via het asielzoekerscentrum in Lunteren  een flatje in Ede opgeleverd. Na  een studie in Leiden en een kabinetszetel en een val van het kabinet is ze  naar de Verenigde Staten uitgeweken. Heel anders dan ons vrijwillig gekozen nomadenbestaan als toerist in Zuid- en Midden Amerika!   Boudewijn Buch (‘De kleine blonde dood’) heeft natuurlijk samen met Ayaan de geruchtmakende film gemaakt die uiteindelijk tot zijn dood leidde.    Simon Carmiggelt is natuurlijk de meester van de observatie, wanneer hij zoals meestal gebruikelijk in een kroeg een personage beschrijft.  Ik mis helaas die begaafdheid om de vele bijzondere figuren die we hier tegenkomen aldus te typeren. Ik ben dus al bij de letter “C” van onze vaderlandse schrijvers , dus Joost Zwager man moet nog even wachten.  Renee moet ook nog even wennen aan de soms “dikke” boeken, waarin niet de gelezen bladzijden vermeld worden maar het percentage van het boek dat je gelezen hebt.  Ook ezelsoren zijn hierbij uit de tijd en wanneer je een wat saaier boek dicht valt, dan hoef je niet te schrikken want je blijft op de zelfde bladzijde. Ideaal dus.